Ode aan de treurwilg
door Nicky Smout

Op een zaterdag ochtend, begin april, zat ik in de trein. Het was vroeg, wakker wordend trok het landschap aan mij voorbij.

Mijn oog viel op een geordend stukje Nederland; een statig kantoorpand met een groen en water eromheen. Daar stonden zes prachtige treurwilgen op een rij. Ze stonden recht, op een keurige rij, in alle volheid, volwassen zou je kunnen zeggen. De eerste blaadjes kwamen door, ze stonden in krans van vers groen. Treurwilgen weten als een van de eerste bomen dat het voorjaar is aangebroken. Die aanblik vervulde me met vreugdevolle ontroering, zo mooi stonden ze daar. Nooit had ik zulke koninklijke treurwilgen gezien. Zo fris, zo vol levenslust en levensmoed. Vanwaar die naam???

Ik mijmer over de treurwilgen die ik uit het Vondelpark ken; de oude bomen aan de kant van het water. Knoestig, schreef groeiend, één kant op treurend. Ook deze wilgen hebben het voorjaar geroken en gaan ervoor: fris in het groen, vele verfijnde blaadjes, beeldschoon. Ook deze wilgen wasemen hun volle levenskracht uit. Die naam!?

Die naam, die wilg houdt me bezig, iets in mij treurt. Deze weken doe ik mee met workshop ‘Bewegen in rouw’ van een collega biodynamisch therapeute Marie Goeminne. We dansen met rouw en met elkaar en online… ! JA, we dansen met het verlies, met het verlorene, met de leegte. We staan er bij stil, we geven het ruimte en brengen er beweging in, adem, leven. JA, we dansen met elkaar, online, ieder in zijn eigen kamer. We zoeken en vinden contact via het beeldscherm. En waarachtig, er ontstaat samen een holding space waarin iets van mijn zware, strakke hart waar kan zijn en lucht kan krijgen.

Mijn rouw lijkt ongrijpbaar, op persoonlijk vlak gaat het me immers goed. Toch voel ik diepe rouw. Iets in me trekt heeft zich terug en huilt om de wereld. Het is een nauwelijks te behappen domein, ik probeer op veilige afstand te blijven maar het trekt aan me.

Ik doe dus mee, ik beweeg in rouw, we bewegen in rouw. We zijn halverwege de workshop. En het gaat me niet makkelijk af, rouwen is niet eenvoudig kan ik je vertellen. Gelukkig is daar de uitnodiging en de aanwezigheid van anderen die ook naar die plek toe willen. De pijn lijkt zich te verstoppen, onthult zich mondjesmaat aan me. Naar binnen luisterend en bewegend wordt een waaier aan emoties voelbaar, mijn aangedane hart verzacht, de stevigte weer voelbaar.

De treurwilg in het park weerspiegelt mij een nieuwe optie. Ik kan rouwen en levenslustige blijven, ik kan treuren en teder van hart blijven. Ik zie de lente weer.