Spannend om naar toe te gaan. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Er was mogelijk door het thema snel een vertrouwelijke band.
Eerst richten we ons naar binnen, van daaruit gaan we bewegen. Met naar binnen gaan voel ik de pijn in mijn lijf, pijn in bewegen. Marie benoemt het blijven ademen, dat raakt me.
Dan vormen we koppels.
We raken elkaar aan en voelen wat er geraakt wordt en zoeken er woorden bij. Het aangeraakt worden roept veel verschillende emoties op.
Hals -ga weg, voorhoofd -vol, schouder -steun.
Het aangeraakt worden in verbinding met Cees (overledene), mijn wang voelt zachtheid.
Mijn pols voelt koud, mijn voeten- ik kan het dragen, mijn rug- ik mag steun vragen, ik hoef het niet alleen te doen.
Als we daarna een (lichaams)plek kiezen om in te bewegen, is pijn en verdriet voelbaar, ik pak het vast. Het is van mij, het mag er zijn. Ik beweeg er in en geef het ruimte.
Ervaring van Maarten B.
"Ik voelde me veilig bij je en bij de anderen. In de warmte die we met elkaar hadden kon ik mijn emoties gemakkelijk op laten komen. Het fysiek ervaren van mijn worsteling met de dood van mijn ouders was nieuw voor me en heel bijzonder. Ik kwam moe thuis, niet op een zware manier, maar juist alsof ik veel zwaars had achtergelaten"