Op de 4de maandag van de maanden januari, februari, mei en juni-online.
De Griefcircle
Tijdens deze bijeenkomst krijgen mensen de ruimte om hun verdriet te voelen en te delen. Het is een laagdrempelige ‘ceremonie’ waarbij de boodschap is dat iedereen, inclusief zijn of haar verdriet en lijden, ten diepste welkom is. Als groep hebben we de intentie elkaar te horen en te zien, zonder oordeel.
Waarom een griefcircle?
- om contact te maken met jou verdriet
- om verdriet te steunen en welkom te heten
- om in en met ons lijf verdriet te ervaren en expressie te geven
- om -in deze emotie- verbinding te kunnen ervaren met anderen
Hoe ziet een bijeenkomst eruit?
In een Griefcircle maken we tijd om naar binnen te keren. Dat doen we door met bewustzijn naar ons lichaam te gaan, te luisteren en te voelen. Vanuit nieuwsgierigheid en aanwezigheid verkennen we ons kwetsbare zelf.
Door middel van adem en beweging nodigen we het verdriet uit en maken we de weg vrij. Een geleide bewegingsmeditatie ondersteunt dit proces.
Vervolgens gaan we over naar een verbindend ritueel, waarbij alle individuele verhalen worden verenigd en verbonden: mijn verdriet wordt ons verdriet. Als laatste en misschien wel belangrijkste onderdeel van de ceremonie kunnen mensen iets delen over hun verdriet.
Maandag
24 jan.
28 feb.
23 mei
27 juni
van 20-22u
Aanmelden via
post@mariegoeminne.nl
-Bijeenkomsten zijn online
-Max. 8 deelnemers
Tarief
18,- euro
(per bijeenkomst)
Verdriet als een bron van transformatie
Waarom moeten we als mens lijden, verdriet ervaren? Met deze vraag ging de Boeddha op pad, op zoek naar een oplossing voor het universele menselijke lijden door geboorte, ouderdom, ziekte en dood. Als mens zijn we onvermijdelijk onderhevig aan de cyclus van leven en dood, de beweging van komen en gaan. Ons leven is een aaneenschakeling van verandering en 'loslaten'; van dierbaren, situaties, beelden/projecties/verwachtingen die we hadden, ervaringen die we niet kregen, verlangens die niet vervuld werden. Als we ruimte maken voor 'dit gegeven' en ons verdriet erin leren ontmoeten, erkennen en ons volledig leren te omarmen in wie we zijn, beginnen we aan een prachtig avontuur en openen we het pad naar transformatie. Waar we als mens voller in ons hart, krachtiger in ons zijn en authentieker in contact met de ander, worden.
Achtergrond
Op zoek naar informatie over rouwverwerking waarbij het lijf wordt ingezet, kwam Marie in aanraking met het werk van Francis Weller. Zijn ‘boodschap’ waarin hij het diepe belang benoemt verdriet ervaren in groepsverband raakte haar diep.
Weller stelt dat verdriet iets privé geworden is. Terwijl het vroeger in groepsverband (stamverband) werd gedeeld en gedragen, zijn we nu vaak alleen in dat proces. Volgens hem zijn we nog steeds zo ‘bedraad’ dat de community diep begaan en betrokken is met alles wat in ons leven gebeurt, inclusief ons verdriet. Jouw verdriet is mijn verdriet. In onze heroïsche maatschappij waar we toch alles op een rijtje moeten hebben in onze succesvolle leven, zit vaak schaamte op verdriet. Soms zijn er situaties waarin het verdriet ‘getoond’ mag worden, maar vaak zegt een stem in jezelf of van buitenaf dat het nu wel weer genoeg is. Ook is er een sterke neiging om het verdriet te meten: erg, minder erg, verschrikkelijk. En hoe sterk is de behoefte om het gehuil van kinderen te stoppen? Allemaal tekens dat we verdriet als iets negatiefs zien, iets waar we zo snel mogelijk vanaf moeten.
Gefascineerd door dit alles, vroeg Marie zich af hoe het zou zijn om verdriet in groep te delen. Ze wil heel graag een context creëren waarin ieder ten diepste kan voelen dat zijn of haar verdriet welkom is, een context waarin de groep je laat voelen: ik wil het weten, ik wil het horen, want jouw verdriet is mijn verdriet.